Vandaag precies zes jaar geleden raasde een zomerstorm over Twente. Alleen al in Hengelo gingen honderden bomen tegen de vlakte. De gemeente zat met al dat valhout in de maag en riep de hulp in van haar inwoners om met goede ideeën te komen. Daaruit ontstond o.a. Hart voor bomen: ingegraven stammen in de vorm van een lindeblad, een idee van mijn hand, dat de gemeente in maart 2011 heeft gerealiseerd langs het voetpad dat in het verlengde ligt van het Heemafstraatje in Thiemsland, op een steenworp afstand van het centrum. De linde werd in het verleden gezien als de boom die geweid was aan de liefde en de vruchtbaarheid.
 |
| Hart voor bomen juli 2012 |
De gemeente gaf een eigen invulling aan het ontwerp, dat
uitging van een constructie van 10 bij 15 meter met stammen van verschillende
diktes en een enigszins ongelijk niveau, dat aan een kant wat hoger lag dan aan
de andere. Het had de illusie moeten wekken dat het uit de grond tevoorschijn
kwam, of juist daarin wegzakte. Het ging over leven en dood, dat tweetal dat zo
onverbrekelijk met elkaar verbonden is. Met de gemeente had ik afgesproken dat
er geen groenonderhoud gepleegd zou worden, zodat uit het dode hout onbelemmerd
nieuw leven zou kunnen ontstaan: mossen, paddestoelen, planten, heesters en
bomen. Een microreservaat.
 |
| Paddestoelen nemen het over oktober 2013 |
In maart 2011 lag er eindelijk een ‘lindeblad’ van circa 3 bij 5 meter, aanzienlijk kleiner dan eigenlijk de bedoeling was. Het werd langzaamaan gekoloniseerd door wilde flora, mossen, korstmossen en paddestoelen. Tijdens de jaarwisseling van 2012/2013 fungeerde het als lanceerplatform voor vuurpijlen, wat vermoedelijk een negatief effect had op de wilde flora. Bijzondere planten werden daarna schaars en er kwamen brandnetels op. Paddestoelen deden het echter prima. In het begin gebruikten mensen het kunstwerk als zitbank, maar met de opkomst van de paddestoelen verdween dat. Wel kwamen ouders met kinderen naar de paddestoelen kijken. Kinderen speelden er ook. Konijnen gingen er poepen. Met het vorderen van de tijd kwamen er zaailingen van bomen op. In 2015 ontstond, zoals ik al verwacht had, een berken/esdoornbosje. De in de grond begraven stammen begonnen echter af te takelen.
 |
| Een bosje ontstond juli 2015 |
Het werd weer voorjaar. Zonder vooraankondiging heeft
de gemeente Hengelo Hart voor bomen
vernietigd. Misschien dat iemand uit Thiemsland geklaagd heeft, of dat een
ambtenaar dacht dat aan dat rommeltje nu eindelijk maar maar eens een eind
moest komen. Zo verdween het enige levende kunstwerk van Hengelo, op een moment
dat het juist interessant begon te worden. De berken en esdoorns waren ongeveer
een meter hoog geworden. Wat zou er gebeurd zijn als ze de kans hadden gekregen
om door te groeien? Ze zouden hun takken alle kanten op hebben gestuurd. Het
was mogelijk geweest om de vorm van het lindeblad een meter of twee in de hoogte
door snoeien in stand te houden, en het daarna vrij te laten. Dat zou een
interessant experiment geweest zijn.
Hengelo is niet een stad waar een werk als Hart voor bomen past. Ik heb er daarom
vrede mee dat het vernietigd is. Hengelo heeft veel oppervlakte en weinig
diepte. De stad is vooral gepreoccupeerd met reuring. Iets wat langzaam in
stilte groeit contrasteert te sterk om hier te kunnen overleven.
Misschien dat
het elders een vervolg kan krijgen.
