 |
| De Dinkel sluit perfect aan bij Sweet Dreams van Alexandra Broeder |
Voor wie in Twente geboren en getogen is heeft het Lutterzand weinig geheimen. De grote watervlaktes van de buiten de oevers getreden Dinkel na langdurige en zware regens, het kraken van het ijs op de dichtgevroren rivier of het isolement van een sneeuwjacht, dat hoorde er allemaal bij. Het Lutterzand bij nacht was voor mij echter onbekend terrein, totdat de laatste voorstelling van Sweet Dreams, een onderdeel van het Dinkeldalfestival, daar verandering in bracht. Sweet Dreams is een schepping van theatermaakster Alexandra Broeder en was eerder deze zomer te ondergaan op Terschelling en bij Amsterdam. Het duurt een hele nacht, en je weet niet waar je aan begint. Alexandra heeft naam gemaakt met theatervoorstellingen die uitsluitend door kinderen worden gespeeld. Sweet Dreams speelt zich af in een vreemde wereld met kinderen als gidsen, waar je volledig aan overgeleverd bent. Iedereen volgt hun instructies op alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat zijn wij volwassenen toch ontzettend volgzaam in zo’n situatie; net allemaal hele brave jongens en meisjes. Niemand die protesteerde! Als schapen werden we weggevoerd om ons lot te ondergaan. Was het overgave, nieuwsgierigheid of naïviteit?
Door het grote gebrek aan informatie ga je je van alles in het hoofd halen, en dan blijkt dat je er mijlenver naast zit. Je weet simpelweg niet wat er aan de hand is, en pas als de nacht ten einde is volgt de verrassende ontknoping. Daar kun je dan nog heel lang over nadenken. Nee, dit had ik nooit verwacht. Heel even had ik aan het begin van de nacht een helder beeld van waar we heen gebracht werden, een kerkhof, maar het was te absurd om serieus te nemen. Hoe vaak gaan we voorbij aan kleine aanwijzingen die later van groot belang blijken?
Volgens Alexandra kan deze theaterervaring je leven veranderen als het goed wordt uitgevoerd. Ik denk dat ze daar gelijk in heeft. Een prima scenario, prachtig spel van de gidsen en een perfecte locatie werkten daaraan mee. Helaas had niemand een afstandsbediening van de snelweg, die een kleine twee kilometer verderop als een fikse stoorzender de nachtelijke stilte vergruisde. Terwijl we in ons jachtige bestaan meer dan ooit behoefte hebben aan bezinning, lijkt ons land helaas te druk en onrustig geworden voor dit fundamentele diepte-experiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten