Nieuwe kunstroute: van Badgasten naar Watereiland

Badgasten tussen de drukte op de zaterdagse markt

Sinds de onthulling van de bronzen beren op de Markt vorige maand en het gereed komen van het kunstwerk Watereiland op de plek van het voormalige Huys Hengelo  in Thiemsland is het mogelijk om een interessante route te lopen langs kunstwerken in en bij de binnenstad van Hengelo, waarbij soms de natuur ook aan bod komt. De nieuwste aanwinst, Badgasten van Marjolijn Mandersloot, is een goed startpunt. Het werk van Mandersloot is toegankelijk en speels van karakter. Het roept vragen op, bijvoorbeeld waarom een van de vijf beren zo afzijdig bij een lunchroom naar binnen staat te gluren. De enorme beren zijn in stukken gegoten, waarna de delen aan elkaar zijn gelast. Er zit bij elkaar zes ton brons in verwerkt. Het kunstwerk is met 450.000 euro niet alleen het duurste, maar ook het meest omstreden kunstwerk in de stad. Wat er ook over gezegd kan worden, het plein is er in ieder geval op vooruit gegaan. Vooral  kinderen vermaken zich prima met het nieuwe speelgoed. Met de beren als speelplek lijkt een oude wens van hen in vervulling te zijn gegaan. Bomen en een speelplek, dat hadden ze wel gewild een jaar of 15 geleden, voordat die fatale herinrichting van rond de eeuwwisseling van start ging. Uiteindelijk is het er dan toch van gekomen.

Vanaf dit punt is ook nog de Hengelerweendwijzer van Pier van Dijk te zien op de top van de Brinktoren aan de andere kant van de Markt. Een windvaan, voortgedreven door Hengeler Weend, maakt een lange neus naar de omliggende gemeenten, hoewel je ook zou kunnen denken dat die lange neus naar Hengelo zelf wordt gemaakt, als een reactie op het geblunder in het no-nonsense tijdperk. Beslist een mooie manier om zonder molen toch wind te exploiteren.

We lopen naar de voet van de Brinktoren en gaan daar rechtsaf de Beekstraat in. Aan de rechterkant passeren we het Historisch Museum, waar regelmatig kunst wordt geëxposeerd. Van 8 september tot 6 januari is er een expositie te zien van de in 2010 overleden Hengelose kunstenaar Frans Bolsscher: o.a. plastieken van hout en keramiek, en bijzondere  houten stoelen met organische vormen. Helemaal op het einde van de Beekstraat steken we diagonaal het pleintje over en komen dan in de Pastoriestraat, waar enkele van de oudste panden van de stad staan, herkenbaar aan de muren met vakwerk. Halverwege aan de rechterkant staat een groot, roestvrij stalen kunstwerk van Ali Koubaa, die zich heeft laten inspireren door de gevels van oude huizen, die hier in de vorige eeuw gesloopt zijn.

Als we de straat uitlopen staan we recht tegenover de muziekschool, van oorsprong een neoclassisistische kerk uit 1840, die in de jaren ’80 na een lange strijd van de sloop gered is. Links van de kerk staat Zuil met muzieknoten van Caspar Slijpen uit 1995. Dit werk sluit mooi aan bij de ionische zuilen in de voorgevel van dit gebouw.

Hart voor bomen vangt late zonnestralen

Na het oversteken van de brede Deldenerstraat linksaf en na circa 50 meter vervolgens rechtsaf het Heemafstraatje in, de vroegere toegangsweg van Huys Hengelo. Na het bruggetje over de Drienerbeek ligt aan de linkerkant in het gras Hart voor bomen, een verzameling ingegraven stammen van bomen die als gevolg van de zomerstorm van juli 2010 het loodje legden. De stammen zijn aangelegd in de vorm van een lindeblad en vormen een plek waar de natuur ongestoord haar gang kan gaan. Langzaam aan zullen de stammen vermolmd raken en zo steeds meer een voedingsbodem vormen voor nieuw leven. Na verloop van tijd kan hier een microreservaat ontstaan met bijzondere planten- en dierensoorten. Dit ontwerp van mij, dat in 2011 door de gemeente op een kleinere schaal is uitgevoerd, benadrukt de liefde voor het leven en berust op de gedachte dat leven en dood onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.

Aan het eind van het houten wandelpad bevindt zich een titelloos werk van Dick Cassee uit 1986, dat tot voor kort in de Burgemeester Jansenstraat stond en dat hierheen verplaatst is vanwege de sloop van het oude stadskantoor. Op deze nieuwe plek komt het veel beter tot zijn recht. Het werk van Cassee, een belangrijk grafisch kunstenaar die ook beelden maakt, is vaak een reflectie op waarneming van landschap of architectuur. 

We zijn aangekomen bij het Bevrijderslaantje, waarlangs inmiddels  3  nieuwe kunstwerken zijn geplaatst: werk van Evert Strobos en Jan Baetsen, en daar tussen in het beeld Beschermde gelaagdheid van Ali Koubaa.  We nemen de brug naar het eiland in de opnieuw uitgegraven grachten van Huys Hengelo. Op het hoogste punt is een goed overzicht over het Watereiland van Jeroen Hoogstraten, dat dit voorjaar werd opgeleverd. Het is gesitueerd op de huisplaats van het Huys Hengelo, dat in 1821 werd gesloopt en waarvan de restanten eind vorige eeuw werden opgegraven. Bovenop het eiland zijn een impressie – niemand weet hoe het er precies heeft uitgezien -  van de contouren van het voormalige Huys in een natuurstenen reliëf aangebracht. Hier wordt een aantal keren per dag water opgepompt vanuit de plek waar zich vroeger een waterput bevond, zodat alles onder water verdwijnt, wat ongeveer twee uur in beslag neemt. Als het water op het hoogste niveau is dan opent zich een klep, waardoor het eiland binnen een half uur weer helemaal leeg loopt, waarbij langzaam de indeling van het Huys onthult wordt. Hoogstraten speelt een mooi spel met toedekken en onthullen, parallel aan het verleden, toen de resten van het Huys rond 1916 met aarde en beton werden afgedekt door de Heemaf, en vervolgens in 1995 bij een opgraving weer werden blootgelegd, om niet lang daarna als archeologisch monument weer onder aarde te verdwijnen, met de mogelijkheid om het in de toekomst weer bloot te leggen, mocht daar ooit behoefte aan bestaan. Het werk van Hoogstraten, dat inmiddels ook door eenden, waterhoentjes en reigers ontdekt is, moet je ondergaan. Het is meditatief van karakter en staat net als Hart voor bomen haaks op de snelle wereld waarin wij leven.

Nadat we het eiland verlaten hebben nemen we het wandelpad langs het water, en waar het naar links afbuigt gaan we rechtsaf en volgen deze weg tot aan de drukke Bornsestraat. Daar staat op het parkeerterrein aan de linkerkant De wandelaar van Rein Dool. De roestbruine kleur geeft aan dat het gemaakt is van cortenstaal, wat het een heel ander karakter geeft dan het gebruik van roestvrij staal, zoals we dat bij verschillende beelden al hebben gezien.

Ook dit kunstwerk op de Oude Algemene begraafplaats
heeft bij het verstrijken van de tijd een ander beeld

Vanaf hier kun je linksaf naar de Oude Algemene Begraafplaats, waar tot eind oktober zeven kunstwerken te zien zijn vanwege het honderdjarige bestaan van de Vereniging Gemeenschappelijk Onderhoud, die een belangrijke rol heeft gespeeld bij het behoud van deze prachtige, zeer oude begraafplaats. Er is o.a. een installatie met dakpannen te zien van Janneke Kornet, waarbij tijd een belangrijke rol speelt, en die daarom goed aansluit bij Hart voor bomen en Watereiland. 
Wie 200 meter te ver vindt kan hier rechtsaf verder gaan tot de stoplichten en vandaar dezelfde richting aanhouden tussen links het kaalslagterrein, waar tot voor kort het oude stadskantoor stond, en rechts het stadhuis. Op de stenen kolommen van het stadhuis zijn de in keramiek uitgevoerde dieren weergegeven uit Dieren en bloemen uit Twente van Riemko Holtrop; de bloemen zijn aan de andere kant van het stadhuis bij de trap te zien. Op het plein achter de vier leilinden ligt Bevrijdingsmonument met duif van Pieter de Monchy uit 1965. Vanaf dit plein kun je op de top van de stadhuistoren de windwijzer De Levensgang van Jan van Eijl en Marie Eitink uit 1963 zien. Die bestaat uit vier beelden: aan de oostkant een kind met bal, op zuid een moeder met kind, op west een grijsaard met stok, en in het noorden de dood. Voor wie deze beelden goed wil bekijken is een verrekijker geen overbodige luxe.

Na een parkeerplaats met gedoemde bomen (ze worden binnen afzienbare tijd gekapt) aan de linkerkant volgen we  direct naar links het eraan grenzende fietspad dat ons naar de Wemenstraat brengt. Daar aan de overkant ligt een tweede oorlogsmonument, gemaakt door Ruurd Hallema, dat de slachtoffers van de 42 bombardementen op Hengelo herdenkt. In het plantsoen daarnaast is een tweede expositie te zien die verbonden is met het honderdjarig bestaan van de Vereniging Gemeenschappelijk Onderhoud. Deze expositie duurt nog tot eind september.

Met het stadhuis in de rug gaan we hier rechtsaf en komen zo weer op de Markt. De route is 1,5 km lang (totaal 2 km met een bezoek aan de Oude Algemene begraafplaats). Het station en drie parkeergarages liggen op minder dan 300 meter afstand.