In tienduizendvoud beginnen de bloemen van de 33 krimlinden op de oude begraafplaats te ontluiken. Lang hebben we moeten wachten, maar nu gaat het snel en ondergaan de donkergroen gebladerde bomen een kleurverandering naar lichtgeel door de aanzwellende bloesempracht. Krimlinden hebben een smalle kroon met takken die steil omlaag duiken tot bijna op de grond, en die volop bezet zijn met bloesems, een ‘waterval’ van kleine maar prachtige bloemen, die zacht en aangenaam geuren. Waar in het voorjaar vooral de magnolia’s de show stelen, trekken nu de bloeiende lindebomen alle aandacht. Het is geen wonder dat deze circa 100 jaar oude bomen een hoge waarde wordt toegekend.
Dat iets natuurlijke opslag is vind ik geen reden om het weg te vagen, maar ik ben dan ook geen grote liefhebber van de Franse stijl. Ik ga hier aan voorbij en probeer te ontdekken of er nog iets anders een rol zou kunnen spelen. De linde staat op 5 meter afstand van een oude, breed uitgegroeide magnolia. De kronen van de twee bomen raken elkaar, maar er is niets aan de hand. De magnolia heeft prachtig gebloeid en zit prima in het blad. Ook de ongeveer 15 meter hoge linde is kerngezond. Het gevaar zit in de groei. Terwijl de krimlinden maar 20 meter hoog kunnen worden, kan een zomerlinde onder gunstige omstandigheden wel 40 meter de hoogte in groeien. De vraag is wat zo’n uitdijend gevaarte doet met de naastliggende magnolia. Magnolia is gelukkig een sterke boomsoort, maar als de linde op termijn te veel licht wegneemt bestaat het risico dat dit afbreuk doet aan de magnolia. Gelukkig zal het nog heel lang duren voordat deze jonge boom volgroeid is, en op zandgrond zal het wel helemaal niet zo’n vaart lopen. Maar toch is dit iets waar je niet zomaar aan voorbij kunt gaan. De zaag erin is de gemakkelijkste weg, maar zou er geen betere oplossing zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten