Zoals ik in het vorige artikel beschreef stelt de gemeente hoge eisen aan grasvelden. Dat merk je ook aan het maaibeleid. Onvermoeibaar rukken de maaimachines uit, of er nu iets te maaien valt of niet. Het voorjaar en de eerste helft van de zomer waren veel te droog, maar desondanks werd er gewoon gemaaid, zoals op het groene eiland in Thiemsland. Het door zon en watergebrek verdorde gras was geen millimeter gegroeid, maar het maaien ging door. Het leek wel de werkverschaffing. Het zou bij de gemeente toch bekend moeten zijn dat maaien in dergelijke omstandigheden geen zin heeft. Door het nastreven van biljartlakengazons is het aantal maaibeurten zonder meer veel te groot. Daar valt flink op te besparen, want de gemeente betaalt per vierkante meter. Gemillimeterd gras is bovendien veel kwetsbaarder dan gras dat wat langer is. Het is veel gevoeliger voor uitdroging, en het is dan ook geen wonder dat het er wekenlang bruin aangebrand bij lag. Het herstelt zich gelukkig wel weer als de weersomstandigheden zich wijzigen, maar zolang dat niet het geval is, ziet het er niet uit. Op de natuurrijke oude begraafplaats, waar de onderhoudsnormen flink zullen worden opgeschroefd, zal het gras in het groeiseizoen elke week gemaaid worden, zo onthulde een ambtenaar een klein jaar geleden. Is dat wel een verstandige beslissing?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten