Een nieuwe lente, een nieuw geluid

Er wordt hard gewerkt aan de facelift van het kerkhof. De generator ronkt er lustig op los en het lasapparaat maakt de typerende geluiden. Stalen platen worden aan elkaar gelast tot twee concentrische ringen. Hier was een grasveldje met stapstenen naar de bank, die in 1939 werd geplaatst ter nagedachtenis aan Frederika ter Horst. Zij was het voorgaande jaar overleden en ze had haar volledige vermogen van f 25.000 gulden, in die tijd een enorm bedrag, aan de VGO nagelaten. Nu komt hier een rozenperk, want dat was er in het midden van de vorige eeuw ook. Zou het hele kerkhof op deze manier aangepakt gaan worden?

Decennialang heeft het extensieve onderhoud veel ruimte gegeven aan de natuur. Dat heeft geleid tot een intiem, harmonieus en afwisselend geheel van bomen en heesters en een rijk dierenleven. Het is een groen eiland van rust en stilte, afgescheiden van de drukte van de stad, een meditatieve plek. We zouden daar zuinig op moeten zijn, want plekken zoals deze zijn er in Hengelo maar weinig.

Ondanks dat het kerkhof al bijna een mensenleven gesloten is voor begraven viel in 2008 het besluit om het onderhoud op het allerhoogste niveau te brengen, alsof er nog dagelijks doden ten grave worden gedragen. Het gras moet wekelijks gemaaid en in de herfst mag er geen blaadje achterblijven. En een boom met een scheve kroon, dat kan echt niet meer. Daar moet de zaag in.