Aan de rand van het kerkhof, aan de linkerkant, achter de stenen bank die herinnert aan Frederika Ter Horst, staan een viertal beuken, welke dwars door het hek zijn gegroeid. Vorig jaar juni heeft deze plek op mijn initiatief gefigureerd in Het ware gezicht, een serie over mooie en lelijke plekken in Hengelo in Tc Tubantia. Ik vind dit een hele mooie plek vanwege de magie! Ooit hield het hek de beuken ‘gevangen’ op het kerkhof, nu houden de beuken het hek gevangen sinds zij er dwars doorheen zijn gegroeid, het licht volgend. De bomen hebben het hek in zich opgenomen. Zij staan daarmee symbool voor het leven dat de dood overwint. Ook zou je ze kunnen zien als inspiratiebron voor iedereen die de dupe is geworden van onderdrukking. Repressie is uiteindelijk te overwinnen, is de boodschap van deze bomen. Je kunt er zodoende ook een monument in zien dat ons herinnert aan onze bevrijding uit de overheersing van de Nazi’s. Vanuit een ander perspectief herinneren deze bomen ons aan de kracht van de natuur en aan onze eigen nietigheid. Wij maken deel uit van de natuur en zijn ondergeschikt aan haar wetten. Voor de natuur zijn er geen grenzen, voor de mens wel, ook al denken we daar liever niet aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten